باغ در باغ، جلد اول

نویسنده در کتاب «باغ در باغ» به نقد شعر، نقد داستان، ادبیات کهن و حتی سینما پرداخته و خواننده را با نگاه خود به ادبیات آشنا ساخته است. در بخشی از این کتاب آمده است: «در داستان من اغلب به دو صورت عمل می‌کنم: راه اول مهم‌ترین عنصر از میان عناصر داستان برای من نظرگاه یا دیدگاه است. پس از متمایز کردن آن به دیگر عناصر می‌پردازم مثل شخصیت‌پردازی، زمینه، طرح، الگو و غیره. اما نحوهٔ عمل یا انتخاب داستان‌نویس را حاصل نگرش او به جهان و کار جهان می‌دانم…»

بسیاری از اندیشه‌ورزان و صاحب‌نظران ادبی گلشیری را یکی از داستان‌نویسان فارسی‌زبان تأثیرگذار دانسته‌اند. وی سردبیر مجلهٔ «کارنامه» و عضو کانون نویسندگان ایران و از پایه‌گذاران حلقهٔ ادبی جُنگ اصفهان بوده است. او با نوشتن رمان «شازده احتجاب» در اواخر دههٔ چهل شمسی، در عرصهٔ داستان‌نویسی به شهرت فراوانی رسید. شازده احتجاب از داستان‌های شاخص ایرانی به شمار می‌آید. این نویسندهٔ نام‌آشنای ایرانی در سال ۱۳۷۸ برندهٔ جایزهٔ صلح اریش ماریا رمارک و در سال ۱۳۷۶ برندهٔ جایزهٔ لیلیان هلمن و دشیل همت شد. کتاب‌های «کریستین و کید»، «برهٔ گمشده راعی»، «آینه‌های دردار»، «جن‌نامه»، «نمازخانهٔ کوچک من»، «نیمهٔ تاریک ماه» و… از آثار ارزشمند این نویسنده‌اند. هوشنگ گلشیری در حیات حرفه‌ای خود به فرم قصه‌گویی توجه بسیار نشان داد؛ اما شرایط اجتماعی و حتی شرایط سیاسی زمانه‌اش فرصت نداد که او فقط به ادبیات مشغول باشد. در همین رابطه در کتاب «باغ در باغ» نیز اشاراتی به مسائل دیگر از سوی گلشیری وجود دارد و کنایه‌های سیاسی چندی به چشم می‌خورد. برای نقد و بررسی یا فهم بهتر آثار این نویسنده نمی‌توان به دوره و زمانهٔ زیست حرفه‌ای او بی‌اعتنا بود.