De Buddenbrooks : Roman over het verval van een familie

In De Buddenbrooks, roman over het verval van een familie, beschrijft Thomas Mann hoe psychologisch culturele verfijning, die uiteindelijk in een typische fin-de-siècle decadentie uitmondt, de kracht en zelfs de levenswil van een sterk, hardwerkend en welvarend koopmansgeslacht ondermijnt.
De figuur van de rechtschapen, uiterst correcte, van plichten en normbesef stijf staande notabele verdwijnt in tijd van twee à drie generaties voor die van de door Weltschmerz verteerde bonvivant, voor die van overgevoelige kunstenaarsziel.
Wordt aanvankelijk de sfeer van glans, succes, weelde, de onbevlekte naam van een nobele Noordduitse familie met warmte beschreven, steeds meer krijgen ironie en kritische noten de overhand. De revolutionaire geest van de twintigste eeuw komt in conflict met de zolang als onaantastbaar geziene normen van de negentiende-eeuwse bourgeoisie. De kunstenaarsziel ontworstelt zich moeizaam aan de lege soliditeit en solidariteit van het geslacht dat haar heeft voortgebracht.

De familie die Thomas Mann hier op naturalistische wijze – in navolging van Toergenjev en Zola – beschrijft, toont sterke overeenkomsten met zijn eigen familie. De famile Mann was al in het einde van de achttiende eeuw in de Hanzestad Lübeck gevestigd, vormde een aanzienlijk koopmansgeslacht, en bracht in de twintigste eeuw een aantal befaamde schrijvers voort, waaronder Heinrich Mann en Klaus Mann.

De Buddenbrooks is de eerste roman van Thomas Mann, verscheen in 1901 en werd meteen een eclatant succes, zowel bij het publiek als bij de critici. Voor Thomas Mann betekende dit de doorbraak: zijn reputatie was gevestigd, zijn boeken werden gelezen, zijn naam werd in één adem genoemd met die van Marcel Proust en James Joyce. In 1929 werd hem de Nobelprijs voor literatuur toegekend.