La música

زوج این نمایش شبی از فصل تابستان را در هتل می گذرانند.

حرف می زنند، ساعتها و ساعتها، بی حادثه، بی نزدیکی.

نیمۀ اول این شب به مجادله و مشاجره می گذرد… نیمۀ دوم اما

این طور نیست، حال و هوای هردوشان عوض می شود، احوالاتی

در نهایت افسرده دلی، برای عشق از دست شده.

نمایشنامۀ لاموزیکا را بیست سال پیش برای تلویزیون انگلستان

نوشتم، حالا در اینجا پردۀ دوم را به آن اضافه می کنم، با این عنوان:

لاموزیکای دوم (لاموزیکا – روایت دوم). برای این که از این پس هر دو

پرده یکجا و کنار هم باشند، عنوان لاموزیکای دوم را انتخاب کردم.

آدمهای نمایش همان آدمهای لاموزیکای نسخۀ نخست هستند،

ماجرا هم عیناً در همان شهر اِورُ می گذرد، در همان هتل.

البته این بار لحظۀ وداع نیمه شب نیست، بعد از نیمه شب هم

باز گفتگوشان ادامه دارد، تا صبح. شبِ آخر دیدارشان به تدریج

که طی می شود امیدشان هم کمتر می شود.

شروع روز، پایان اجتناب ناپذیر ماجراست، پیش از برآمدن آفتاب،

آخرین لحظه ها، آخرین ساعت، و این همیشه دهشتناک است، همیشه.

دقیقاً بیست سال بین لاموزیکا و لاموزیکای دوم زمان گذشته است.

برای این پردۀ دوم بیست سال شوق به دل داشتم. صدای شکستۀ

پردۀ دوم بیست سال توی گوشم بود، صدای بی طنین شده از

خستگیِ شب بی خوابی.

نکتۀ آخر این که این دو همیشه در حال و هوای ایام دلباختگیِ

جوانی اند؛ و هراسان.

باری، گاهی آدم موفق می شود چیزی بنویسد.

م.د